● نگاهی به تاریخچه پیدایش ساز آكاردئون
بسیاری از مظاهر طبیعت همچون باد، آب و حركت جانداران، موسیقی را ایجاد میكنند. انسان در میان این اصوات بدنیا آمده و مبانی پایه موسیقی را ازدامان آن آموخته است. در سیر تمدن، انسان به اصوات جدیدی پی برد و دانستكه صداهای منظم در تنظیم كار و فعالیتهای او تأثیر بسزایی دارند.ترانه هایبومی درپی تولد نواهای بدوی بوجود آمده اند.
ابتدا فردی جمله ای را زمزمه می كرد، دیگری آن را از نو با نوایی آهنگینمی خواند و بعد گروه و نوای ساز آن را همراهی می كردند.سازهای مورداستفاده در جشن ها و مراسم های آئینی اغلب از گروه سازهای كوبه ای و بادیبود. این آلات موسیقی به علت ساختار ساده و ریتم های تندشان در بین عامهمردم ازمحبوبیت برخوردار بودند.
آكاردئون یكی از این سازهاست كه سابقه درخشانی در تاریخچه موسیقی محلیدارد.این ساز مكانیسمی شبیه به ساز دهنی دارد ولی با این تفاوت كه نیازیبه استفاده از دهان برای دمیدن در آن نیست.این ساز توانایی اجرای چندینصدا بصورت همزمان را دارا است واز این جهت توانایی های بیشتری نسبت به سازدهنی دارد؛ البته ساز دهنی بخاطر ارتباط مستقیم با دم و بازدم انسان،انعطاف خاصی در اجرای ملودی ها دارد و این عامل باعث شده كه هنوز به حیاتخود ادامه دهد. آكاردئون همچنین شباهت زیادی به ارگ های بادی كلیسا داردولی بخاطر داشتن كانال های صوتی ای كه عیناً در ساز دهنی وجود دارد صداییشبیه آن دارد.
آكاردئون قابل حمل است و با كشش و فشردن ابزاری به نام bellow نواخته میشود. یك bellow - قسمت ارتجاعی میانه ساز - تولید كننده جریان باد عبوریاز زبانه ها (reed) در این آلت موسیقی است. در این میان یك كی بورد باتعیین این كه كدام reed جریان باد را دریافت كند، كنترل و مدیریت reed هارا برعهده دارد. بدین روش است كه صداهای مختلف در این دسته از سازها تولیدمی شود.بدنه آكاردئون های مدرن از دو بخش مستطیل شكل تشكیل شده كه توسطبخش ارتجاعی به هم متصل شده اند. برروی هر قسمت، یك كی بورد شامل دكمه هایپیانویی شكل قرار گرفته است. با اعمال فشار، دكمه ها در جهت جنبش bellowها به حركت در می آیند.
اكثر آكاردئون های جدید امروزی - البته نه همه آنها - مجهز به دكمه هاییهستند كه قادر به اجرای كلیه آكوردها هستند.این ساز یكی از چندین اختراعاروپایی ها در اوایل قرن نوزدهم است. در حقیقت،سازی به نام آكاردئون(according) اولین بار در سال ۱۸۲۹ توسط شخصی به نام «سریل دمین» در وینارائه شد ،جالب است بدانیم این ساز در ابتدا ائولاین نامیده می شد و بعدهادر دست نویس های افرادی به زبانهای مختلف اكوردئین جایگزین آن شد. سازدمین شباهت اندكی به آكاردئون های امروزی داشت.
تنها یك كی بورد در سمت چپ آن قرار داشت و سمت راست به هدایت و كنترلbellow ها اختصاص داشت. خصوصیت برجسته این ساز این بود كه با یك كلید میتوانست یك آكورد كامل را اجرا كند، به علاوه عمل فشردن و بیرون كشیدنbellow ها آكورد دیگری را تولید می كرد و بدین ترتیب امكان نواختن دوآكورد مختلف با یك كلید، فراهم می شد.
آكاردئون به عنوان یك ساز به اندازه كافی كوچك و سبك بود كه مسافران آن راهمراه خود به مكانهای مختلف حمل كرده و در مواقع لازم به منظور همراهی باآواز مورد استفاده قرار دهند.در سال ۱۸۲۹ شخصی با نام «سرچارلز ویت استون»سازی با نام «كنسرتینا» را ارائه كرد، كه نوعی آكاردئون كوچك بود،متعاقباً در سال ۱۸۳۱ نیز وی، سازی با نام «فلوتینا» را عرضه كرد. در آندوران شهرهای لندن و وین روابط موسیقیایی نزدیكی با یكدیگر داشتند و اغلبنوازندگان با فاصله زمانی كوتاهی در این دو شهر به اجراهای یكسان میپرداختند.فلوتینا و كنسرتینا ساختار داخلی تقریباً مشابهی را دارا بودند،اما در فلوتینا كلیدها با دست راست كنترل می شدند درحالیكه در كنسرتینااین عمل با دست چپ انجام می گرفت.
آنچه كه امروز آكاردئون نامیده می شود، در حقیقت نتیجه تركیب این دو سازاست.با گذشت زمان ابداعات بسیاری بر روی این ساز به اجرا درآمد، از آنجمله می توان به توسعه سیستم كی بورد و مكانیسم سوئیچ كردن بر اصوات مختلفدر هنگام اجرا اشاره داشت.گفتنی است آكاردئون امروزه در جنوب برزیل بیش ازدیگر نواحی توسط گروههای نوازندگان محلی مورد استفاده قرار می گیرد