میان سازهای ضربی موسیقی ایران تنبک کاملترین سازی است که تاکنون ساخته شده و آن را از گل پخته و چوب می سازند.
معمولا روی ضرب پوست بره می کشند و نوع گلی بزرگ آن را در زورخانه به کاربرده و می برند و برای استقامت بیشتر روی آن را پوست گوسفند می اندازند.
این ساز از دو قسمت کلی و استوانه ای شکل تشکیل شده، قسمت اول( بالا وهنگام نواختن) به قطر تقریبی 25 تا 30 سانتی متر و به طول 45 سانتی متر،؛
که سطح بالائی آن پوست کشیده شده و در پائین به قسمت دوم متصل شده است واین قسمت عبارت است از استوانه باریکتری که در انتها( پائین) کمی گشادترشده و به دهانه ای باز منتهی گشته است. جنس تمبک معمولی از چوب است.
تمبک به منظور نواختن به طور افقی روی ران نوازنده نشسته قرار می گیرد واو دست چپ خود را در بالا و دست راست را در کنار راست تمبک قرار می دهد وبا انگشتان، نرمه و تمام دست خود بر قسمت های مختلف( مرکز، میان، کنار)پوست می کوبد.
صوت تمبک بدون ارتفاع معین است.
از آنجا که وسیله کوبیدن روی ساز انگشتان انسان است و این وسیله قادر استبر روی تمبک ریزه کاری و شیرین کاری های فراوان اعمال کند می توان از آنبه عنوان تکنواز استفاده های شایان و جالب کرد.
نقش همنوازی در این ساز نه فقط همراهی ساز یا آواز و تامین و نگهداری ضربموسیقی است بلکه طی 25 سال اخیر به ابتکار حسین تهرانی و همکاری دیگرانارکستری مرکب از گروه تمبک نوازان تشکیل شده قطعه هائی اجرا کرده اند.
تمبک زورخانه:
شکل ظاهری آن با تمبک معمولی کمی اختلاف دارد، قسمت بالائی آن به شکل جام(کاسه) و قسمت دنباله (در پائین) مخروطی تر از تمبک معمولی است. علاوه براین تمبک زورخانه را از گل پخته می سازند. صدای آن نیز بم تر و قوی تر ازتمبک معمولی است.
بلندی ساز 45 و قطر دهانه پوستی 48 سانتی متر میباشد.